Mindomo

I dag bestemte eg meg for å gi Mindomo ein sjanse. Som ei øving for meg sjøl pusla eg litt med ei oversikt over fordelar og ulemper ved bruk av tankekart på PC versus Papir. Det vart etterkvart sjåande slik ut. 

Dette er ikkje eit omfattande tankekart og det var kun for å teste funksjonaliteten.

I etterkant er eg ikkje kjempeimponert. Grensesnittet er rimelig enkelt, men det er uråd å få det enklare enn å plukke opp ein blyant og teikne på eit papir. Eg fann rimelig raskt ut korleis det fungerte, men det hadde gått raskare med papir og blyant.

Det vi skal sjå etter i DKL er meirverdi. For klasseromsbruk er eg skeptisk. Bruken av tankekart i klasserom handlar etter mi erfaring mindre om organisering av data og meir om brainstorming. Dersom ein skal brainstorme er det mykje meir effektivt å la elevane bruke papir og blyant. Både fordi ein slepp å forflytte seg til eit datarom og fordi ein slepp noko problem med grensesnittet. PCar kan lett slå seg vrange, eller ein skjønnar ikkje/gløymer korleis ein gjer ein ting...og då går heile den kreative prosessen i stå og hensikta er borte.

Det digitale tankekart er mykje betre på er behandling av informasjon som tek meir enn ei A4-side, og lagring/deling av denne. Størrelsen på arka/dokumenta er meir eller mindre ubegrensa, og det blir svært ryddig også i store tankekart noko som sjelden er tilfelle på papiret. 

Eg føler likevel at nytta av digitale tankekart i skulen er begrensa. Det er sjeldan ein får bruk for å lage tankekart som er større enn ei A4 side, og det er også meir tungvint å kome seg til/slå på/bruke ein PC enn det er å ta fram blyant og papir. 

Om skulen på eit tidspunkt blir heildigital og elevane sit bak pcen til ei kvar tid vil digitale tankekart utkonkurrere sine papirsøskenbarn ganske umiddelbart, men før den tid trur eg det er best for elevane å bruke verktya dei har for handa. 

Comic Life

Etter å ha lest leksjonen om samansette tekster sat eg igjen med ein del tankar, dei fleste rundt programmet Comic Life. Eg er over gjennomsnittet interessert i teikneseriar og var spent på kva dette programmet kunne brukast til. Etter litt eksperimentering sit eg att med blanda kjensler.

Comic Life er eit enkelt program med eit lett forståeleg brukargrensesnitt. Eg skjønte svært raskt korleis programmet fungerte, og reknar med dei fleste elevar hadde "tatt det" minst like kjapt. Eg last litt rundt i Læreplanen og det var ikkje vanskeleg å finne muligheiter for å bruke programmet:

Etter 7. årstrinn Norsk

lage sammensatte tekster med bilder, utsmykninger og varierte skrifttyper til en større helhet, 
manuelt og ved hjelp av digitale verktøy

hovudmål norsk
Norskfaget forholder seg til et bredt spekter av tekster, både muntlige, skriftlige og sammensatte tekster, der skrift, lyd og bilder spiller sammen. Et norskfag for vår tid bygger på et utvidet tekstbegrep som inkluderer alle disse tekstformene.

Etter 7. årssteget Samfunnsfag
lage visuelle framstillingar av to eller fleire tidlege elvekulturar ved hjelp av digitale verktøy

presentere historiske hendingar gjennom å lage to forteljingar om same hendinga, sett frå ulike 
ståstader

skape forteljingar om menneske i fortida og bruke dei til å vise korleis menneske tenkjer og handlar ut frå samfunnet dei lever i

Eg såg at programmet inneheldt malar ein kunne bruke, deriblandt noko som såg ut som ein fisk. Ved hjelp av denne og eit kompetansemål frå naturfag tenkte eg å bruke eit tverrsnitt av ein fisk i "fiskeformene" og skrive fakta om fiskeorgana i øverste rute. Dette viste seg å være vanskelegare sagt enn gjort. 

Først må ein finne eit tverrsnitt av ein fisk (som er brukbart). Deretter må ein finne ut om dette bilete er lovleg å bruke til egne formål. Dette brukte eg ein del tid på og det viste seg å være mykje meir arbeid enn eg trudde. Problemet med copyright støter ein på same kva bilete ein skal bruke som ein ikkje har tatt sjøl. Dette presenterer både eit problem og ei mulegheit. Mulegheita er å repetere/presentere copyright og undervise om dette. Problemet er at om det ikkje er hensikta med å lage teikneserien/den samansette teksta vil fokuset forflyttast og kanskje til og med gløymast. Eg prøvde å skifte tema, men fann ut at problemet er like aktuelt uansett dersom ein ikkje brukar eigne bileter. 

Dersom ein brukar eigne bileter minkar bruksområdet ein del. Det er til dømes ikkje så lett å finne gode historiske bilete ein sjølv har tatt for å lage ei framstilling av ei historisk hending. Dersom elevane skulle lage teikneserien for hand ville problemet med copyright forsvunne sidan dei teiknar eigne teikningar. 

Dette leiar meg til det andre problemet med Comic Life, det er eit teikneserieprogram utan teikning! Programmet baserar seg på å bruke bilete frå andre stadar. Det er sjølvsagt muleg å teikne i t.d. Paint og bruke desse teikningane, men ein musepeikar vil aldri verte ei erstatning for blyantar og fargar, presisjonen er rett og slett ikkje den same. Dette betyr sjølvsagt ikkje at ein ikkje kan bruke Paint+Comic Life, men eg ser for meg at det vil være meir interessant for elevane å bruke bilete dei sjølve har tatt med digitalt fotoapparat. Bruk av digitalt kamera->importering->redigering i comic life vil til sjuande og sist kanskje bety mykje meir tidsbruk, planlegging og arbeid for både lærarar og elevar. Dersom det ikkje er meir effektivt er det ikkje lett å forsvare bruken når ein ser etter meirverdi. 

Etter litt pusling i Comic Life er eg litt skuffa. Programmet er lett å bruke, men eg slit litt med å sjå at dette er meir hensiktsmessig enn å lage ein teikneserie for hand. Det einaste området det briljerar på er dersom ein skal lage ein teikneserie ved hjelp av bilete ein sjølv tek med digitalt fotoapparat. Då er det lett å smekke opp eit par sider, importere bileter og legge på snakkebobler i alle fargar og fasongar. 

Konklusjonen må være at Comic Life er eit program som treng ein god del planlegging før bruk. Det er viktig å tenke over tema, og korleis elevane skal få tak i bilderessursane dei skal bruke. Kanskje vil det være mest hensiktsmessig at læraren har funne ein del bilete som elevane kan velje mellom når dei startar? Dette kjem igjen an på fokuset. Dersom ein har god tid, og kombinerar teikneserietemaet med undervisning om copyright, og tipsing om kvar ein kan finne bilete som er lovlege å bruke kan utbyttet bli stort. 

Kjeldekritikk

I den siste leksjonen om informasjonskompetanse vart eg losa til ei side som heiter All about explorers. Dette såg heilt i starten ut som ei truverdeg, om enn ikkje spesielt profesjonelt designa side. "All About Explorers was developed by a group of teachers..." dette lovar bra. Resten av setninga fekk meg til å tenkje litt "...as a means of teaching students about the Internet.". Sida handla altså ikkje om explorers slik den sa, men heller om Internett. Etter litt nærare lesing på "about" delen av sida fann eg tekst som sa at biografiane var fullstendig fiksjonelle sjølv om kjeldene som har vorte brukt var korrekte nok, og at den under ingen omstende måtte brukast som kilde i noko arbeid om explorers. 

Eg bestemte meg for å ta en kikk på Colombus sin biografi og enda opp med å finne ut at stakkaren døde ca 50 år før han vart født (ifølge artikkelen). I tillegg fortalde eit kjapt wiki søk meg at ein del andre fakta var ukorrekte. 

Dersom eg skal gi ei kjeldekritisk vurdering av denne sida må eg først bestemme hensikta.

- Som kjelde for biografisk informasjon om explorers er den fullstendig verdilaus. 

- Som kjelde for informasjon og inspirasjon om kjeldekritikk er den nesten uvurderlig. Den er eit perfekt eksempel på at ein ikkje skal tru alt ein les, og eit flott utgangspunkt for å lære elevar om kjelder og Internett.

Dersom ein brukar fantasien (og informerer korrekt!) kan sida likevel være kjelde til ei masse læring om explorers! Om ein fortel elevane at her er ei side med ei bråte feilinformasjon, kan ein gi dei i oppgåve å finne ut kva som stemmer (om noko) og kva som ikkje stemmer, og kva som faktisk er den korrekte informasjonen. Dette gjer at elevane sjølv må finne fram til den korrekte informasjonen. Dette gjer at elevane i tillegg til å lære seg noko om Internett og kjeldekritikk også kan sitte igjen med ein del faktakunnskap om forskjellige eventyrarar. Dobbel gevinst!

Netvibes

Dette er fyste gong eg har vore bort i eit skikkelig informasjonsnav. Etter å ha pusla med Netvibes ei stund, sit eg igjen med delte meiningar. 

Eg brukar Opera som nettlesar. I Opera har ein ei fiffig "startside". Den er eit hurtigvalg som viser eit rutenett av nettsider du sjølv velg ut i 2x2-5x5 mønster. Dette er som visuelle bokmerker og ein enkel måte å navigere rundt på dine mest besøkte nettsider på. I tillegg er bokmerka mine mykje brukt. Det er lenge sidan eg skreiv inn ei nettside for hand. 

Forskjella på denne hurtigstarten, og RSS er som "reklamene" for RSS har sagt at informasjonen kjem til deg, i staden for at du må reise til den. Spørsmålet blir så om dette er hensiktsmessig.

For min egen del vil eg seie at eg personlig ikkje treng eller vil ha Netvibes. Bokmerka mine er like raske som nokon link på Netvibes, og dersom eg vil lese nye artiklar på media eg fyl med på besøker eg dei like greitt. På den måten får eg sjå bileta og layouten i tillegg. Eg ser nytta av Netvibes dersom ein må sortere eller velje ut informasjon i store mengder artiklar, men til daglig treng eg ikkje dette. Og dersom ein abonnerar på nokre RSSar ser eg lett for meg at ein fort vert overvelda av informasjon.

Som eit informasjonsnav i skulesamanheng er nytta kanskje litt større. Mange elevar går seg lett vill på nett og Netvibes er då ei god hjelp. Læraren kan i samarbeid med elevane skreddarsy ei side på Netvibes til bruk for klassa der ein samlar viktige nettressursar. Det kan være ordbøker, leksikontenester, søkemotorar eller forskjellige RSS feeds for interessante nettsider som nysjerrigper.no eller podcasts frå Schrödingers Katt på NRK. Fordele med dette er at elevane (og læraren) kan spare masse tid på nettbruken sin. I staden for at elevane skal springe rundt "i blinde" på Internett har dei spesifikke stadar dei kan leite etter akkurat den informasjonen dei treng.

Bakdelen er at det kan føre til at elevane orienterer seg dårligare på nett. Ein dag skal dei lage sitt eige informasjonsnav, eller orientere seg i google. Då kan det være bra å ikkje være grønn på Internett. Dersom biblotekaren alltid henter bøkene vi treng lærer vi aldri å bruke biblioteket sjølv. 

Ei løysing kan sjølvsagt være at elevane opprettar sin personlege Netvibeside. Då må dei kanskje tenkje over kvar dei skal finne informasjonen som skal bli presantert der, og kvifor dei skal bruke akkurat den informasjonen. Det er likevel fare for at ein del lagar seg ei "standard"-side og ikkje gidd tenkje over det dei gjer. 

Alt i alt ser eg på Netvibes som eit verktøy som kan være aktuelt å bruke i skulesamanheng. Det er inga erstatning for noko som helst, men kan være ei hjelp for folk som ikkje orienterer seg så bra på nett, og ei tidsinnsparande innretning for arbeid på nett på skulen. 

Informasjonskompetanse

Det er ikkje tvil om at oppveksande elevar treng ei god informasjonskompetanse. Internett og alle dets funksjonar kjem nok berre til å verte viktigare i framtida, og det er på sin plass at elevane våre skal kunne bruke desse verktya korrekt.

Dessverre er refleksjon i den verkelege verda ikkje nødvendigvis knytta til refleksjon i den digitale. Ein god venn av meg fortalde meg nyleg ei artig oppleving han hadde med faren sin, og eg vil gjengi den her.

Denne faren skulle lage ein meny på jobben sin, i denne menyen trengte han eit bilete av ein konvolutt og valde derfor symbol i programmet han brukte men fann intet symbol av ein konvolutt. Ein venn av han tipsa han om at han kunne finne eit bilete av ein konvolutt på nettet, og han søkte så etter ein konvolutt, men fann ingenting. Etterkvar måtte han ringe sonen (min venn) for å finne ut kva han hadde gjort gale, og då kom det for ein dag at han hadde googla "symbol" og ikkje funne bilete av ein konvolutt...

Dette viser at det ikkje nødvendigvis er lett å forstå korleis ein søkjemotor fungerar, og dette for ein vaksen, velreflektert person. 

Dette viser at informasjonskompetanse utvilsomt er eit breitt område og definitivt meir innvikla enn å lære eit salmevers utanåt. For mange kan det være eit problem å i det heile tatt finne relevant informasjon, og etter dette kjem eliminasjonsprosessen der ein skal luke ut informasjon som ikkje held vatn. 

Eg trur at det å lage ein progresjonsplan for informasjonskompetanse neppe kan skade, men ikkje nødvendigvis er avgjerande. Ein kan lære elevar å bruke google over tid, men det er ikkje sikkert at google kjem til å eksistere for evig, ei heller wikipedia. Det viktigaste er at vi gir elevane ei haldning og lærer dei å reflektere automatisk. 

Ein av dei lettaste måtane å gjere dette på er å gjere elevane merksame på kven som produserar informasjonen dei finn og i den samanheng også kvifor. Dersom ein greier å få elevane til å tenkje over dette vil all informasjon framstå i eit anna lys, og dei vert kritiske til det dei les. Dersom elevane spør seg sjølv om kven som har produsert informasjonen, og kva hensikt det er gjort kan ein avsløre mykje dårlig og villedande informasjon og dette er noko av den viktigaste kompetansen vi kan gi dei. 

Eg trur ikkje det er nødvendig med ein progresjonsplan for å arbeide med denne kompetansen, men læraren må være si rolle bevisst. Ein må alltid stille spørsmål for å få elevane til å tenkje sjølv. Dersom ein ikkje klarer å få hjerna deira til å arbeide fell elevane inn i ein ukritisk klipp-lim mentalitet og det vil tjene både dei og samfunnet dårleg. 

Bridge Builder

I dag har eg testa dataspelet Bridge Builder. 

Mi bru endte opp med å koste sovidt i overkant av 10 000. Budsjettet var på 15 000, og eg var i så måte godt innafor ramma, i motsetning til det meste av offentleg bygg...Bilete av ferdig bru, budsjett og test finn du her.

Eg er interessert i spel som medium, og var veldig spent på kva ein "pedagogisk" spel-session kunne gi meg. Det var difor med stor iver eg sette meg ned for å teste dette spelet.

Undervegs prøvde eg å gjere meg tankar om kva dette kunne brukast til, og kva eg kunne lære av dette. Spelet var veldig enkelt å sette seg inn i og bruke, dette er eit pluss for elevar og ikkje minst lærarar. No spelte eg tutorialane og ferdig nivå 3. Nivå 1 og 2 var ekstremt lette og dei løyste eg ved å lage same type bru som i tutorial 1. På nivå 3 fungerte ikkje dette, og eg måtte ta i bruk stålkonstruksjon. Etter eg hadde gjort dette fungerte det fint. Eg prøvde so å få brua billegare og enda opp med å bytte ut stål"botnen" eller vegen på brua med jarn. Dette senka kostnadane men brua var framleis trygg.

I etterkant sit eg igjen med blanda kjensler. Kan dette brukast i undervisning? Sikkert. Vil det gi meirverdi? Usikker. Ein kan t.d. få elevar til å undrast over kvifor det fungerar med stålkonstruksjon kontra jarn. Personleg kom eg fram til at dette har med metallets eigenskapar å gjere. Vekt, porøsitet og styrke er faktorar som spelar inn. Dette kan eg kome fram til sidan eg veit kva forskjellen på stål og jarn er. Mange elevar har kanskje ikkje denne kunnskapen, og då kan det være verre å tenkje seg dit. Dersom ein er dreven i fysikk kan ein kanskje rekne på vinklar og bruk av material, men dette fell nok utanfor dei fleste aktuelle samanhengar. 

Vidare fann eg ut at jarn var billegare enn stål. Sidan matematikken skjer automatisk slepp elevane å rekne so mykje, og matematikk er difor ikkje den best innfallsvinkelen. Det som slo meg var at ein kan ta opp ein diskusjon rundt pengebruk i samfunnet. Kor utrygg kan ein rettferdigjere at brua skal være med tanke på pengar? Er dette problemstillingar som fins i samfunnet? Blir kostnadar kutta som kan føre til utrygge vegar, bruer e.l.? Korleis vurderar ein moralen opp mot samfunnets lommebok?

Alt i alt sit eg igjen utan å være spesielt imponert. Sidan eg er godt kjend med spelmediumet kan eg uttale meg med ei viss tyngde. Eg kan seie so masse som at ein heilt klart kan lære noko av spel. Faktisk kan ein lære noko av alle spel. Dette vil dog ikkje seie at alle spel er egna for klasseromet. Spel er laga med ei spesiell hensikt for auget. Underholde på forskjellige måtar, eller lære deg noko (pedagogiske spel). Dette vil også seie at læringspotensialet deira er relativt begrensa. Eg trur det absolutt er rom for spel i klasseromet, og dersom elevane har det kjekt lærer dei meir. Samtidig er det avgjerande å sjå etter den etterkvart so berømte meirverdien. Dersom den ikkje kan finnast bør en la spelet stå på hylla.

Generasjon.com

Eg vil i denne refleksjonen ta utgangspunkt i tenkespørsmålet på side 7 i Digital Arena 2. 

Refleksjonen rundt Generasjon.com er ein av dei vanskelegaste eg har gjort. Eg har konfliktfylde meiningar når det gjeld skulen si rolle i elevane sin digitale kvardag, og eg skal prøve å gjere greie for dei her. Dette blir eit langt innlegg, ta gjerne med niste ;)

Eg vil starte refleksjonen med eit tilbakeblikk til mi første dataundervisning (som deltakar) i skulesystemet. Eg hadde denne på ungdomskulen og huskar enno spenninga eg kjende før timen. Allereide då var eg interessert i PCar, og hadde delt data med venner ved hjelp av 1.44 diskettar og eit gammalt kommandolinje-pakkeprogram ved navn ARJ. Når eg steig inn i datarommet på skulen vart eg full av undring. Dei hadde utstyr her eg aldri hadde sett før. Diskettane var enorme og romma mykje mindre data enn dei eg hadde brukt i frå før. Undringa vart so erstatta med latterleggjering, og eg såg på dataundervisninga på skulen som meiningslaus og håplaust utdatert allereide etter første time.

Den dag i dag hugsar eg lite av det vi gjorde i desse timane, eg mistenker det var grunnleggande kopiering og formatering av diskettar, men eg trur eg kan seie med sikkerheit at eg aldri vil kunne bruke det til noko som helst. 

Utviklinga sida då har gått med lynet si hastigheit, og problemet er like relevant den dag i dag. Dagens lærarar vert i nokon samanhengar sett på som teknologiske analfabetar (iallefall av dei yngre) og med rette. Det er ikkje meir enn ei veke sidan vi var på omvising på ein skule i DKL og skulle få presantert interaktive tavler. Presentasjonen vart gjort av skulens dataansvarlige lærar som ironisk nok hadde dataproblem. Hjertet mitt gjeng ut til han då han tydelegvis hadde planlagt mykje han ikkje fikk vist oss, men han vart uansett ein levande klisje på læraren som ikkje kan handtere teknologi.

Dette problemet trur eg ikkje vi kan greie å kvitte oss med. Oppveksande generasjonar lærer raskare, og meir om teknologien enn lærarar nokongong vil klare å ta igjen. Vi kan kurse oss og interessere oss alt vi vil, men faktum er at elevane alltid vil ligge litt foran (der er sjølvsagt unntak i ekstreme ildsjeler, men jamnt over vil dette stemme). Det einaste som kanskje kan forandre dette er at alle som vart født før datagenerasjonen døyr ut slik at alle er vane med å bruke data, men jamvel då tippar eg elevane vil ligge litt foran.

Dersom vi inrømmer dette vil vi stå overfor et val. Anten kan vi jage etter elevane, prøve å henge på, og uungåeleg dette av lasset, eller so kan vi fokusere på andre ting. 

Søby snakkar om digitale forskjellar, og at desse må jamnast ut. Eg trur det er omtrent like sannsynleg å få til dette som å få alle elevar til å bli like flinke i matematikk eller engelsk. I dag er det ekstremt få elevar som ikkje har pc/internett heime. Eg meinar å ha lest en stad at godt over 90% har det. I so måte er det ikkje mykje utjamning som må til når det gjeld tilgang.

Når det gjeld evner vil dei fordele seg på same måten som andre evner. Nokre elevar synest matematikk er spennande, desse elevane vil lære meir og betre enn dei som ikkje synest det er interessant. Slik er det med datakunnskap også. Dei som interesserar seg for PCar i meir utstrakt grad enn å sende en e-post vil lære meir. Dette er ikkje noko som skulen kan forandre på. Læraren kan sjølvsagt bidra til å formidle kunnskap og engasjement, men til sjuande og sist har også dette begrensingar.

I DKL har vi brukt eit utal forskjellige verktøy. Dette er vel og bra, mykje av det er interessant og nyttig. DKL stiller heile tida det avgjerande spørsmålet om det vi gjer har meirverdi for undervisninga, og det har det jo som regel. Likevel tek eg meg sjølv i å tenke...om elevane på ungdomskulen brukar picasa eller google docs i dag...kva om 6-10 år...når dei er ferdig utdanna. Korleis ser verda ut då? Dersom utviklinga fortsetter i same hastigheit, vil tida vi bruker i deira digitale kvardag være so vekkasta som mi dataundervisning var? 

Svaret på dette spørsmålet kan sjølvsagt ikkje bli anna enn rein spekulasjon. Likevel hallar eg mot eit nølande ja. Datautviklinga har bevega seg lysår sida eg brukte ARJ og floppy-diskettar, og det ser ikkje ut som om den har tenkt å minke på farta. 

Dersom svaret er ja er kanskje det vi treng i skulen mindre dataundervisning? Elevane si kompetanse vil på mange nivå alltid være foran lærarens. Då er det meiningslaust å prøve å lære dei noko. Skrifta på PCen ser bra ut frå første stund vi set oss ned, det gjer ikkje handskrifta. På barneskulen skreiv eg mange, mange linjer løkkeskrift. Vi hadde ei eiga finskriftbok der vi skreiv så fint vi kunne. I mi begrensa tid som student/vikar har eg sett elevar med ei handskrift som knapt kan kallast anna enn rot, og dette er på ungdomskulenivå. Er svaret å plassere dei foran ein PC med tekstbehandling slik at dei slepp å tyde si eiga skrift?

Dataalderen er ein av dei største revolusjonane i historia. Den har påverka samfunnet på ekstremt mange område, og vil fortsette å gjere det. I lys av alt dette er det viktigare enn nokon gong at lærarar og skuleverk har tunga beint i munnen og tenkjer over kva dei vil. Vil vi lære elevane at ikkje alt på internett er sant? Ja. Vil vi prøve å belære dei om ein kultur som er deira eigen? Tja, nokre vil kanskje, men det er ein dårleg idé. 

Det viktigaste er å fokusere på sannheiter og lærdom som ikkje forandrar seg. Dataprogram og vår digitale kvardag vil garantert ikkje være den same eit tiår frå no, men alfabetet vil nok være det same. Det beste vi kan gjere for Generasjon.com er å gi dei eit godt fundament med kunnskap som byggjer på meir enn internett og wikipedia. Vi må gi dei kunnskap som dei kan nyttegjere seg utan å møtast på skype eller oppdatere bloggen sin. Sjølv om desse verktøya har sin plass er livet meir enn data og internett, anten ein er på skulen eller sit heime. 

Google Sites

I forbereding og arbeid med M2 oppretta eg ein Google nettstad. 

Eg oppretta denne etter diskusjon i gruppa, der vi såg etter ein måte å samle informasjon for elevane, og eventuelt bruke den som presentasjons/innleveringsverktøy. 

Google nettstadar har samme fordelen som ein del andre av Google sine online verktøy. 

• Det er gratis
• Det er online/tilgjengelig for alle samtidig, heime eller på skulen
• Det er ein del av Google sine verkøy og er såleis ein del av ein "pakke" verktøy som kan brukast saman

Google nettstadar er enkle å bruke. Tidlig i mi nettkarriere pusla eg med litt html og konstruksjon av heimesider, men kom aldri djupt inni dette. Google nettstadar er enklare enn dette og har eit grafisk og fint grensesnitt. Det vil være ei relativt smal sak for elevane å forstå og bruke dette. Samtidig legg dette også ein del avgrensingar på sidene då ein ikkje kan gjere meir med dei enn Google har tenkt i grensesnittet sitt. 

Det skal likevel seiast at Google har lagt ved ein god del malar. Med desse kan ein raskt sette i stand spesielle typar nettsider, noko som vil lette både læringskurva og arbeidstida. Dette vil være spesielt hendig i forskjellige skuleprosjekt, då elevane kan bruke meir tid på innhaldet og mindre tid på å få sida til å sjå ut slik dei vil.

Sidan Google nettstadar er ein del av "Googlepakken" hadde eg håpa betre støtte for Geotagging. I mi begrensa utforsking av nettstaden laga eg et par testsider, lasta opp eit bilete og la til staddata frå Google Earth. Dette er ein mulig måte å løyse det på, men eg hadde gjerne sett ei enklare og meir saumlaus integrering av Geotags. 

Alt i alt eit enkelt og greit alternativ for dei som treng ei lita, kjekk og grei nettside i ei fart. 

Her er link til nettsida for dei som ikkje såg linken i starten. 

Geotagging

Geotagging er eit nytt ord for meg, og det høyrest veldig fancy ut. Det er faktisk også veldig fancy, men ikkje så vanskelig som ein skulle tru. 

Geotagging betyr at ein festar informasjon til eit bilete om kvar det er knipsa. Dette kan gjerast ved hjelp av Google kart, eller Google Earth. Personlig likar eg best Google Earth, men dette er mest fordi det er meir spennande og raskare å utforske forskjellige delar av verda ved hjelp av det. Google Earth har også mange kraftige "lag" ein kan legge over visninga som bidreg med utfyllande informasjon, linkar, bilete og mykje anna. 

I mine forsøk med Geotagging tok eg nokre bilete eg har knipsa sjøl tidlegare, og knipsa eit par nye. Deretter lasta eg desse opp til eit Picasa nettalbum. Sidan både Google Earth og Picasa er ein del av Google sine løysingar fungerar dei flott i lag. Det einaste problemet eg støtte på var at når ein skulle opne Geotags i Picasa fungerte det ikkje i min Opera nettlesar. Eg har fleire installert, men foretrekker Opera. Når eg prøvde same handling i Internet Explorer frå Microsoft fungerte dette fint. Ifølge Google burde det også fungere i Chrome og Firefox. 

Dette var for meg litt skuffande, men er nok ikkje eit stort problem sidan dei aller fleste skular brukar Internet Explorer. 

Alt i alt eit interessant lite eksperiment der eg lærte meg å geotagge bilete. 

Klikk her for å opne mitt Picasa Geotag testalbum.

Wikispaces

Gruppa vår har laga ein wiki ved hjelp av wikispaces. I denne wikien har vi skreve litt om forskjellige sosiale websider deriblandt youtube og facebook.

Wikien er ikkje tilgjengeleg uten invitasjon, dette kan forandrast av wikiens administrator. Det er greit å vite at ein kan lukke wikiane for offentleg innsyn. Dette kan være aktuelt i skulesamanheng for å unngå at andre rotar i wikien.

Oppdatering: Wikien er no offentlegjort slik at alle kan sjå kva som står i den. Innhaldet består av nokre få sider om sosial web. 

Link: http://testwikiforteacherstudents.wikispaces.com/

Sosiale nettsamfunn i skulen

Etter pcens inntog i klasseromet har internett fulgt meir eller mindre hakk i hel. Læraren er då i den (u)heldige situasjon at ein har tilgang til "alt" rett frå pc-pulten. Internett har ekstremt mange verktøy å by på og web 2.o generasjonen genererar sjøar av innhald kvar dag. Nettstadar som Youtube og Facebook fungerar nesten som ein andre heim for mange av dagens unge (og etterkvart eldre..?). Resultatet er at ein i DKL har ei myriade av applikasjonar å teste, spørsmålet er kva for nokre av dei som kan gi meirverdi i undervisninga.

Ein av dei etter mi meining viktigaste nettstadane som har vorte laga ima nyare tid er Youtube. Youtube vart født i 2005 og har sidan då vokse raskt. Når ein i utgangspunktet tenkjer på Youtube, tenkjer ein kanskje musikkvideoar eller "internett-memes". Veldig mange har fått sine five minutes of fame gjennom Youtube. Dette høyrest ikkje særlig pedagogisk ut, men Youtube er så fantastisk mykje meir! Eg vil driste meg til å påstå at Youtube var heilt unik når den vart skapt, og rolla den har i dag kan ikkje erstattast av noko anna tjeneste (sett bort frå identiske nettkonkurrentar).

Youtube har etterkvart vorte eit videooppslagsverk som er heilt fantastisk. Ein kan finne kurs i alle former. Gitarkurs, sminkekurs og andre informative videoar. Ein kan finne sketsjar, musikkvideoar eller opptak frå talar e.l. På høgskulen har eg blitt vist ein kortversjon av immigrasjonen til USA, denne fungerte både som ei lyninnføring og som eit humoristisk innslag for å lette humøret til tilhøyrarane og på den måten motivere dei og gjere dei klare for læring! I staden for å leite seg i hel etter ei tale frå Martin Luther King i eit gammalt vhs bibliotek ein kan bruke i samfunnsfag kan eit lite søk på Youtube være nok. Eg har allereie sett Youtube bli nytta fleire gongar i undervisninga, og har nytta den sjøl.

Wikipedia er den andre viktige nettsida i skulesamanheng. Denne er kort sagt eit oppslagsverk på nett, laga av alle som har lyst å bidra med kunnskap/informasjon. Eit resultat av dette er at ein av forskjellane frå eit vanleg oppslagsverk at wikipedia har artiklar om tema som ikkje vil eksistere i vanlege leksikon (t.d. filmar, leiker, eller andre ting som folk interesserar seg for som ikkje er "viktig" nok for eit vanleg leksikon). I tillegg til å være ei stor kilde til kunnskap har wikipedia også bidratt med sitt fantastiske wiki-konsept. Det er mulig å lage sine eigne wikiar, og dette kan brukast i prosjektarbeid på skulen. Gjennom å produsere si eiga wiki kan ein få elevane til å skifte fokus frå å gjengi informasjon til å produsere informasjon. Dette er meir lærerikt.

Facebook er også ei av dei nye sosiale fenomena som internett har født. Nytta denne har i skulesamanheng er mindre enn dei nettsidene eg har omtala til no. Det er mulig å nytte den til diverse samarbeidsprosjekt. Ein kan dele informasjon raskt og effektivt, men i mine auge er facebook stort sett ei verktøy for kommunikasjon eller sjølveksponering og bidreg i mindre grad med kunnskap.